Άσπρο και μαύρο.

Έγινε η αγάπη συμφορά και η συντροφιά συνήθεια,

τα όνειρα προδώθηκαν και στέρεψε η αλήθεια.
Γέμισε τύψεις και ενοχές ο καμβάς της ζωής ο άδειος,

με χρώματα άσπρο και μαύρο δεν χρωματίζονται οι χαρές.

Ανθρώπινες σκιές πλυμμηρισαν τους δρόμους,

τα πεζοδρόμια γίναν μαύρες γραμμές σαν σχέδιο αρχιτεκτονικο ημιτελές.

Λουλούδια φύτρωσαν σε ταράτσες,σε πεζούλια,ξεπετάχτηκαν θαρρείς σαν κάτι να ζητούν,λίγο από το χρώμα τους να χαρίσουν

στο ατελείωτο γκρι της πόλης,αφού η βεντάλια των χρωμάτων της ζωής έχει πολλές ελλείψεις.

Βλέπεις,οι άνθρωποι κατάφεραν τα πάντα να τα φθείρουν

και αναλλωθηκαν και βάλθηκαν όλα να τα αλλάξουν,

καινούργια χρώματα δημιούργησαν και κάναν αναμείξεις,

γιατί πίστευαν πως έτσι την ζωή τους θα ομορφύνουν.

Τελικά απο τις πολλές προσμίξεις ,τα χρωματα τα αρχικά κατέληξαν δύο να τα κάνουν και πιστηκαν πως με αυτα τα πάντα θα επιτύχουν.

Η μνήμη όμως δεν ξεχνά και τα αρχικά θυμάται,

τώρα όπου και αν την ακουμπάς πονά..πονά μα δεν λυπάται.

Άγγελος Μπιλιώνης

"Άσπρο και μαύρο"