Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε αποφάσεις;​​

  Πόση ελευθερία χωράει σε μια ζωή γεμάτη μιζέρια..​

Πόση δημοκρατία χωράει σε μια κοινώνια γεμάτη αδικία..

Πόση ευτυχία χωράει σε μια χούφτα ανθρώπων που λοιμοκτονούν..​

Ποια αφορμή,ποια αιτία είναι ικανή να αλλάξει το έρημο αυτό τοπίο..

 Σε μια γη που διψάει να καλλιεργηθεί,σε ανθρώπινα στόματα που παραμένουν επίμονα κλειστά.

Προσδοκία για καλύτερες μέρες, ελπίδα για​ αλλαγή, ανάγκη για επιβίωση. Νεκροί που φοβούνται τον θάνατο.

 Κοιτάς τον ουρανό και βλέπεις μόνο μπλέ,είναι εκεί,είναι παντού.Ψάχνεις λέξεις απο το παρελθόν να γεμίσεις το καθημερινό πιάτο σου,συναισθήματα που κάποτε αισθανόσουν για να ντυθείς.

Το πιο δυνατό κομμάτι του εγώ σου αιμοραγεί..πληγώθηκε στην άνιση μάχη με το τώρα.

Υπάρχει μόνο μια εκρεμμότητα που μένει να λυθεί..θέλεις να ζήσεις,να ελπίζεις,να ονειρεύεσαι;

 Αν ΝΑΙ, ξεκίνα απ'τα πιο απλά..άρχισε να αναπνέεις,πάρε τον χρόνο σου και σήκωσε το βλέμμα σου ψηλά,εκεί στον ουρανό..Βρέχει,στάγονες συγκρούονται με το μέτωπο σου,παγώνεις..είναι ωραία,άρχισες να κρυώνεις..ναι συνέχισε..τα χνώτα σου φανερώνουν στην ατμόσφαιρα την ζεστή αναπνοή σου..Είναι η αρχή μιας δύσκολης απόφασης.​

 ​

Σου αρέσει,συνεχίζεις..αν όχι,γίνεσαι μούσκεμα.​

​  

​