Ίσως μερικοί γνωρίζετε το όμορφο ποίημα του Γκιμπράν για τις σχέσεις. Θα σας θυμίσω δυο φράσεις μόνο. Είναι τόσο όμορφο! Λέει λοιπόν: «Τραγουδήστε και χορέψτε μαζί, χαρείτε μαζί, φροντίστε όμως να μένετε ο καθένας μόνος του κάποτε. Όπως οι χορδές του λαούτου, που είναι μόνες τους η καθεμιά και πάλλονται με την ίδια μουσική». Δεν είναι όμορφο; Πλησίασε κάποιον και πες του: «Θέλω να πάλλομαι μαζί σου». «Δώστε την καρδιά σας, αλλά όχι στη φύλαξη ο ένας του άλλου, γιατί μόνο το χέρι της Ζωής μπορεί να χωρέσει την καρδιά σας. Σταθείτε δίπλα, όχι όμως πολύ κοντά, γιατί κι οι κολώνες του ναού για να κρατήσουν το βάρος του είναι σε απόσταση. Η βελανιδιά και το κυπαρίσσι δε μεγαλώνουν το ένα στον ίσκιο του άλλου». Μην προσπαθήσεις ν' αναπτυχθείς στον ίσκιο του άλλου, κανείς δεν μπορεί να αναπτυχθεί στον ίσκιο του άλλου. Θα βρεις το δικό σου φως που θα σε βοηθήσει να ψηλώσεις και να φουντώσεις όσο πιο πολύ γίνεται. Και παράλληλα θα μοιράζεσαι τη ζωή σου λέγοντας στον άλλο: «Έλα να επικοινωνήσουμε, να μιλήσουμε, να κάνουμε κάτι μαζί». Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί όταν βρίσκεσαι στη σκιά κάποιου άλλου. Σ' αυτή την περίπτωση μαραίνεσαι, ξεχνάς ποιος είσαι, χάνεις τον εαυτό σου κι αν χάσειςτον εαυτό σου, χάνεις ό,τι πιο σπουδαίο έχεις. Είστε λοιπόν ένα συν ένα που γίνονται δύο και είσαστε μαζί. Είσαι ένα «εγώ». Ο άλλος είναι ένα «εγώ» και μαζί είσαστε «εμείς»...